Το τυφλό σχέδιο
Για το σχέδιο έκλεισα τα μάτια και άφησα ελέυθερα τα χέρια μου να μεθοδεύσουν στο χαρτί.
Είναι η πρώτη φορά που σχεδιάζω με τα μάτια των αισθήσεων.
Παράλληλα πλάθω και μια ιστορία στο μυαλό μου αλλά δυσκολέυομαι να βρώ το τέλος.
Μάλλον εξομολογούμαι αλλά σε ποιον δεν βλέπω καθαρά..είναι μια μορφή που δεν βλέπω.
 |  |  |
|---|
«Εκ των έξω » & «εκ των έσω»
Το όριο, το μέσα, το έξω... αλήθεια πραγματικά υπάρχει μια κοινή αρχή ή ο καθένας το αναπαριστά με τον δικό του τρόπο. Επιτρεπτό ή μη, θεμιτό ή θεμιτό...μάλλον το όριο είναι αυτό που προκύπτει, ακούσια ή εκούσια.
Τα όρια λοιπόν τίθενται απ' το πλαίσιο μέσα στο οποίο δημιουργείται ή παράγεται το έργο, υποδεικνύονται συστημικά αλλά είναι τα ίδια αυτά όρια στα οποία η τέχνη, κι' όταν σημειώνουμε τέχνη αναφερόμαστε στο έργο των καλλιτεχνών, καλείται ή ακόμα και εγκαλείται να διατμήσει, να τα σπάσει, να τα υπερβεί ώστε να τα επαναπροσδιορίσει εκ νέου.
 |  |  |
|---|
Το διάγραμμα σαν χειρονομία
Άναρχα αναπαριστά ο καθένας ένα βίωμα ή μια ξεχασμένη εικόνα.
Με την αργή ή τη γρήγορη κίνηση του πινέλου ή με τη μέθοδο των δαχτύλων οι μορφές παίρνουν τη θέση τους στο χαρτί.
Είναι τοπίο;
Κάτοψη;
Έχει βάθος;
οι παρατηρητές αποδίδουν διαφορετικό νόημα..
ερωτήσεις προσωπικές με διαφορετικές απαντήσεις μέσα από διαφορετικά μάτια.
 |  |  |
|---|---|---|
 |  |  |
 |
Στα όρια της γραφής
Γραφή σαν ίχνος.
Γραφή σαν χρώμα.
Γραφή σαν απόκομμα.
Προκύπτει εσκεμμένα; συνειρμικά;
Μια διαδικασία δύσκολη και ίσως λίγο κουραστική.
Διαπιστώνοντας πως το αποτέλεσμα προκύπτει μόνο από λάθη.
Αλλά τι είναι λάθος;
Από τα λάθη μαθαίνεις ή τα λάθη μαθαίνουν από εσένα;
 |  |  |
|---|---|---|
 |  |  |
Λέξεις & Διαγράμματα
Αδιάκοπο παιχνίδι ενστίκτου πλημμυρίζει το χαρτί με κοινό παρονομαστή τη στάμπα.
Το μέσο συναντά κάθε φορά μια άλλη διαδρομή καθώς διηγείται μια ιστορία.
Η κλίμακα, οι γραμμές, οι καμπύλες και οι άχαρες γραμμές στο ρόλο του ορίου προσδίδουν αποτελέσματα καθώς εξελίσσονται από μια πειραματική διαδικασ ία σε μια γενική παρατήρηση εαυτού.
Η διαδικασία είναι ατέρμονη.
 |  |  |
|---|---|---|
 |  |
Αισθήσεις
Οι προσεγγίσεις των Guy Debord και Jean Baudrillard, ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την ανισότιμη συμβολή των αισθήσεων στην αντίληψη των πραγμάτων γύρω μας.
Διαπιστώνεται η ανάγκη επαναπροσδιορίσμού στο ρόλο των αισθήσεων. Οταν σχεδιάζω ακούω,βλέπω, μυρίζω,αγγίζω....ενεργοποιούνται και παράγουν το συνολικό αποτέλεσμα.
Ερχομαι αντιμέτωπη με τη σημειωτική των εναλλασσόμενων αισθήσεων πέρα από την ηγεμονία της όρασης καιτης αφής.
 |  |  |
|---|---|---|
 |
Κολάζ
Τόσες εικόνες σαν μνήμες. Πότε τα διάβαζα αυτά; Τι μου θυμίζουν;
Μα δεν θυμάμαι…α ναι τότε!
Βλέπεις το τότε, το αποδομείς και σχηματίζεις το τώρα.
Μα συνειδητοποιώ πως το τώρα σχηματίζει κάτι περίεργα ξένο μα συνάμα τόσο οικείο.. αποδίδοντας τελείως διαφορετικό νόημα από το τότε, το αρχικό.
Το αρχικό στα δικά μου μάτια είναι ταξινομημένο αλλά αυτή η τάξη διαταράχθηκε στο τώρα. Χωρίς ειρμό στις σκέψεις μου παλεύω να βρώ τη τάξη.
Μα τι λέω.. ούτε καν ξέρω τι σημαίνει αυτή η λέξη. Ούτε τότε ήξερα.
 |  |  |
|---|
Δυναμικές γεωγραφίες
Εσύ που επαναλαμβάνεσαι, εσύ που μορφοποιείσαι.
Τι αδιάκοπο παιχνίδι παραμόρφωσης παίζεις και πλημμυρίζεις χώρους ή χωράς σε μια παλάμη;
Τι κοινό έχεις με τους άλλους; Τι είσαι;
Είσαι τέχνη;
ουτοπία;
ένα οικοσύστημα της φαντασίας;
κάτι τυχαίο και παράδοξο ή είσαι κάτι οικείο;
μάλλον εγώ θέλω να σε σκέφτομαι έτσι;
Χαρακτηριστικά αναφέρει και ο Perec:
«όλες οι ουτοπίες (…) δεν αφήνουν θέση στο τυχαίο, στη διαφορά στα «ποικίλα». Τα πάντα έχουν τακτοποιηθεί(…). Πίσω από κάθε ουτοπία υπάρχει (…) μια θέση για κάθε πράγμα και κάθε πράγμα στη θέση του.» (Σκέψη και Ταξινόμηση,Georges Perec)
 |  |  |
|---|
Συλλογικές χαρτογραφήσεις
Μοιάζει παιχνίδι αλλά δεν είναι.
Θυμάμαι τότε που ένας χάρτης μας είχε σώσει.
Πολλά τα είδη ...σκέφτομαι οτι ακόμα και μια κοκκίδα είναι χάρτης..αρκεί να το δείς σε επανάληψη.
Ετσι είναι και τα μονοπάτια του μυαλού.
 |  |  |
|---|---|---|
 |  |
O Bacon μέσα μου. Ερωτεύτηκα τον Bacon.
Τα πόδια μου ακουμπούν στο δάπεδο, πιο πάνω απ' το κάθισμα , το σώμα ριγμένο προς τα μπρός, μάλλον καμπουριάζω, οι αγκώνες στηρίζονται στο γραφείο και ξεκινώ και σα να βγαίνει φυσικό.
Η τυχαιότητα βγάζει άλλα μονοπάτια σαν η κοινωνιολογία του σώματός μου να με εκπλήσσει σε κάθε χειρονομία.
Τα μάτια, τα χείλη, η ανάσα ακόμα και η στάση μου βρίσκονται αντιμέτωπα με έναν άλλο εαυτό που δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω.
Είμαι εγώ αυτή;
Τελικά ο μη συγκρατημένος, μη ταξινομημένος εαυτός μου , αυτός που ξεφεύγει από την γενική λογική μάλλον αισθάνεται πιο ελεύθερος μέσα στο τακτοποιημένο συρτάρι του μυαλού μου.
 |  |  |
|---|---|---|
 |  |